Periodieke verrekenbedingen en het bewijsvermoeden van art. 1:141 lid 3 BW
HR 16 oktober 2020, ECLI:NL:HR:2020:1631
Op grond van art. 1:141 lid 3 BW wordt het bij het einde van het huwelijk aanwezige vermogen vermoed te zijn gevormd uit hetgeen verrekend had moeten worden. Wie stelt dat het gaat om privévermogen, moet dit vermoeden weerleggen. Lees meer…
Beroepschrift per fax ontvangen met blanco bladzijden, apparaatsfout?
HR 16 oktober 2020 ECLI:NL:HR:2020:1641
Wordt een fax niet in goede orde ontvangen op de griffie, dan dient te worden nagegaan of dit te wijten is aan een storing of defect van het faxapparaat van de griffie. Het gerecht draagt verantwoordelijkheid voor het faxapparaat. Een storing of defect van dat apparaat komt niet voor risico van degene die het desbetreffende stuk heeft ingediend. Lees meer…
Art. 6:101 lid 1 BW: causaliteitsafweging en billijkheidscorrectie
HR 16 oktober 2020, ECLI:NL:HR:2020:1628
Art. 6:101 lid 1 BW schrijft een causaliteitsafweging voor en biedt de mogelijkheid om een billijkheidscorrectie toe te passen. Het hof heeft zowel de causaliteitsafweging verricht als de billijkheidscorrectie toegepast, en heeft in dat laatste verband de uiteenlopende ernst van de gemaakte fouten en de overige omstandigheden van het geval in zijn oordeelsvorming betrokken. Mede in het licht van hetgeen partijen in dit verband hebben aangevoerd, heeft het hof aldus zijn oordeel over de vermindering van de vergoedingsplicht voldoende inzichtelijk gemaakt. Lees meer…
Gebrek aan de vereiste juridische kennis om een prestatie te kunnen beoordelen kan verjaring verhinderen
HR 9 oktober 2020, ECLI:NL:HR:2020:1603
Onzekerheid over de juridische beoordeling van de feiten en omstandigheden die betrekking hebben op de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon staat niet aan aanvang van de verjaringstermijn van art. 3:310 lid 1 BW in de weg. Deze juridische beoordeling ziet echter niet op de kennis en het inzicht die nodig zijn om de deugdelijkheid van een geleverde prestatie te beoordelen. Ontbreken daarvan kan betekenen dat de benadeelde nog onvoldoende zekerheid heeft dat schade is veroorzaakt door tekortschietend of foutief handelen van de betrokken persoon. Lees meer…
Winbare bodembestanddelen bij onteigening: verdeling van het voordeel bij helfte is geen uitgangspunt
HR 2 oktober 2020, ECLI:NL:HR:2020:1543 en ECLI:NL:HR:2020:1542
Wanneer in een onteigeningszaak sprake is van winbare bodembestanddelen, geldt niet als uitgangspunt dat de vergoeding daarvoor moet worden gesteld op de helft van het voordeel dat de onteigenaar door de aanwezigheid daarvan heeft. Dat uitgangspunt geldt alleen voor (juridisch) onwinbare bodembestanddelen. Of een aparte vergoeding voor winbare bodembestanddelen wordt begroot, hangt af van de waarderingsmethode. De verdeling tussen onteigende en onteigenaar van die eventuele aparte vergoeding hangt af van de omstandigheden van het geval. Overigens kan de rechtbank met inachtneming van de juiste maatstaf wel degelijk komen tot een verdeling bij helfte van het voordeel voor de onteigenaar. Lees meer…
Geen uitbreiding art. 80 lid 1 RO tot schending van het Unierecht
HR 9 oktober 2020, ECLI:NL:HR:2020:1591
Er bestaat geen aanleiding de in art. 80 lid 1 RO genoemde gronden van cassatie uit te breiden tot schending van het Unierecht. Het Unierecht vormt immers onderdeel van de Nederlandse rechtsorde en neemt voor de toepassing van art. 80 lid 1 RO geen uitzonderingspositie in. Lees meer…
Prejudiciële vraag: Gebleken onschuld criterium
HR 25 september 2020, ECLI:NL:HR:2020:1526
Het gebleken onschuld-criterium is niet in strijd met art. 6 lid 2 EVRM. Wel leidt deze verdragsbepaling ertoe dat strikte eisen moeten worden gesteld aan de wijze waarop toepassing wordt gegeven aan dat criterium en de wijze waarop een beslissing tot afwijzing van de vordering tot schadevergoeding wordt gemotiveerd. Lees meer…
Besluitaansprakelijkheid; maatstaf causaal verband en hypothetisch rechtmatig besluit
HR 25 september 2020, ECLI:NL:HR:2020:1510
Het condicio sine qua non-verband bij besluitenaansprakelijkheid dient te worden vastgesteld aan de hand van de maatstaf hoe het bestuursorgaan zou hebben beslist of gehandeld indien het niet het onrechtmatige besluit had genomen (UWV/X). Bij de beoordeling of het bestuursorgaan een rechtmatig besluit had kunnen nemen in het hypothetisch rechtmatig scenario moet worden uitgegaan van het tijdstip waarop het onrechtmatige besluit is genomen en de op dat tijdstip geldende regelgeving. Lees meer…
Het rechtsmiddelkarakter van het verzet
HR 2 oktober 2020, ECLI:NL:HR:2020:1546
(i) Het instellen van verzet werkt in beginsel niet door in de verhouding tot de medegedaagden.
(ii) Door het verzet wordt de instantie heropend en voortgezet, maar uitsluitend tussen de oorspronkelijk eiser en de gedaagde die het verzet instelt.
(iii) Of en voor wie een rechtsmiddel openstaat en ten opzichte van welke partijen een rechtsmiddel en de daarop gedane uitspraak werking kunnen hebben, staat niet ter vrije bepaling van partijen. De daarvoor geldende regels zijn van openbare orde. Lees meer…
Wanneer is sprake van een voorrangsregel als bedoeld in art. 7 lid 1 EVO?
HR 18 september 2020 ECLI:NL:HR:2020:1443
In deze Caribische zaak staat de vraag centraal of een dwingende bepaling van Frans verzekeringsrecht kan worden beschouwd als een bepaling van bijzonder dwingend recht als bedoeld in artikel 7 lid 1 van het Verdrag inzake het recht dat van toepassing is op verbintenissen uit overeenkomst (hierna: “EVO”), en daarmee het toepasselijk recht op de verzekeringsovereenkomst kan doorkruisen. Lees meer…